Nadczynność tarczycy

Nadczynność tarczycy to niebezpieczna choroba, o której mówi się dziś, że jest udziałem blisko dwóch procent populacji świata. Niestety, świadomość tego, jak poważne konsekwencje mogą pociągać za sobą problemy z tarczycą nie przeszkadza w ignorowaniu objawów chorobowych, martwi przy tym to, że podobne postępowanie charakteryzuje tak lekarzy, jak i samych pacjentów. Ci ostatni często przyzwyczajają się do pewnych niedogodności i uczą się z nimi żyć nie szukając ich źródeł, to zaś może owocować wyjątkowo poważnymi konsekwencjami, o których wcześniej nie mogło być mowy. Dziś, gdy o chorobach tarczycy wiemy coraz więcej, również do problemu jej nadczynności warto podejść z większym zaangażowaniem.

Przyczyny nadczynności tarczycy

Tarczyca jest jednym z największych ludzkich gruczołów położonym w dolnej części szyi symetrycznie względem tchawicy. Ma on wielkość ludzkiego kciuka, a choć jest to gruczoł nieparzysty charakterystyczne jest dla niego to, że składa się z dwóch płatów, które w ich środkowej części łączy tak zwana cieśnia. Gruczoł wygląda dość niepozornie, nie można jednak nie zauważyć tego, że w organizmie pełni szereg wyjątkowo ważnych funkcji.

Najważniejsza funkcja tarczycy wiąże się tak z produkcją, jak i z wydzielaniem do krwi hormonów trójjodotyroniny (T3) i tyroksyny (T4) odpowiedzialnych za przemianę materii tak w narządach, jak i w tkankach wchodzących w skład naszego organizmu. To właśnie one wpływają zarówno na sposób, w jaki funkcjonuje ludzki układ pokarmowy, jak i serce, ich działanie przyczynia się przy tym i do tego, jak pracują mięśnie oraz układ nerwowy.

Z nadczynnością tarczycy znaną też jako hipertyroksynemia mamy do czynienia wówczas, gdy liczba hormonów T3 i T4 w istotny sposób przekracza zapotrzebowanie na nie zgłaszane przez organizm. Jej przyczyny mogą być bardzo zróżnicowane, a ich ustalenie w dużej mierze przyczynia się nie tylko do postawienia właściwej diagnozy, ale i do zaproponowania najbardziej skutecznej terapii. Najczęściej zwraca się uwagę na zaburzenia układu immunologicznego, który, zamiast chronić organizm przed rzeczywistymi zagrożeniami, wysyła sygnały świadczące o potrzebie zwiększonej produkcji hormonów T3 i T4 nawet pomimo tego, że nie ma takiej potrzeby. Źródłem problemów mogą być również guzki tarczycy, które same wydzielają hormony "nie reagując" na sygnały wysyłane przez kontrolującą ten gruczoł przysadkę mózgową. W zależności od indywidualnych czynników możemy mówić zarówno o jednym, jak i o licznych guzkach, w obu przypadkach mamy jednak do czynienia z nadczynnością gruczołu tarczycy. U pewnej grupy pacjentów diagnozuje się również zapalenie gruczołu tarczowego przyczyniające się najpierw do uszkodzenia pewnej grupy komórek, a następnie do uwolnienia się do krwi zawartych w nich hormonów, bywa zaś i tak, że nadczynność tarczycy jest konsekwencją przyjmowania przez pacjentów pewnych grup leków.