Ginekomastia

Problem ginekomastii dotyczy znacznego grona płci męskiej, choć nadal mówi się o nim niewiele i traktowany jest on bardzo wstydliwie. Ginekomastia, a więc powiększenie się sutka u mężczyzny na skutek rozrostu tkanki gruczołowej, tłuszczowej oraz włóknistej, występuje w każdym wieku. Pojawia się u około 60-90% wszystkich noworodków, u około 50% chłopców w okresie dojrzewania oraz w okresie starzenia się, u mężczyzn w wieku 50-80 lat. Powiększenie męskich gruczołów piersiowych może być jedno, bądź dwustronne. Wyróżnia się ginekomastię fizjologiczną, bądź patologiczną.

Ginekomastia fizjologiczna

Ginekomastia fizjologiczna dotyczy zmian przejściowych, powstałych z reguły w wyniku okresu dojrzewania. Niekiedy może się jednak utrwalić, wraz z rozrostem tkanki tłuszczowej oraz łącznej, stanowiąc tym samym dość poważny problem, nie tylko kosmetyczny, lecz także psychologiczny. Ginekomastia fizjologiczna może występować również u noworodków. W takich przypadkach wywołują ją żeńskie hormony matki, które przedostają się do organizmu noworodka poprzez łożysko. Zanik ginekomastii występuje wówczas w przeciągu kilku tygodni, a niekiedy nawet i kilku miesięcy. Ginekomastia fizjologiczna może wystąpić także u mężczyzn w okresie starzenia i wiąże się wraz ze wzrostem masy tłuszczowej przy jednoczesnym zmniejszaniu ogólnej masy ciała oraz pewnymi zmianami hormonalnymi.

Ginekomastia patologiczna

Ginekomastia patologiczna spowodowana jest najczęściej takimi przyczynami, jak: otyłość, nadczynność tarczycy, niedobór męskich hormonów, nadprodukcja estrogenu, przyjmowanie leków, używek, anabolików, choroby wątroby, niewydolność nerek, nowotwór jądra, czy dziedziczność. W około 62% przypadków do ginekomastii dochodzi pod wpływem działania leków, do których należy zaliczyć przede wszystkim: cimethidin, stosowany w ramach leczenia choroby wrzodowej, spirolacton – diureticum, hormony, a także sterydy anaboliczne.

Leczenie ginekomastii

Diagnoza każdorazowo powinna być poprzedzona badaniem krwi oraz konsultacją u specjalisty, jakim jest w tym wypadku endokrynolog. Po wstępnych badaniach, konieczne jest przeprowadzenie ultrasonografii piersi oraz jąder, celem wykluczenia jakichkolwiek zmian. Należy zbadać także brzuch, aby wykluczyć ewentualne nowotwory nadnerczy. Na sam koniec wykonywane są dopiero badania przedoperacyjne. W przypadku ginekomastii wyróżnić można terapię konserwatywną oraz operatywną. Leczenie konserwatywne to leczenie pierwszego stopnia, realizowane przy zdiagnozowanych zaburzeniach hormonalnych. Obejmuje przyjmowanie leków, najczęściej hamujących powstawanie estrogenu. Z kolei operacyjne leczenie ginekomastii polega na usuwaniu nadmiaru powiększonych gruczołów piersiowych i przeprowadzaniu liposukcji okolic piersi. Liposukcja zależna jest od zbadania warstwy tłuszczowej oraz gruczołowej. Leczenie chirurgiczne stosowane jest w momencie, kiedy pacjent odmawia terapii hormonalnej, po opinii endokrynologa, wykluczającego leczenie konserwatywne, bądź w przypadku ginekomastii trwającej przez wiele lat.